Pochodzenie imienia
Władca Babilonu pochodził z plemienia Bit- Yakini, jego imię w języku akadyjskim brzmi Nabû-kudurrī-uṣur, co oznacza ,,Boże Nabu strzeż mojego najstarszego syna’’.
Jest znany również jako Nebukadnesar, Nebukadreccar, Nabuchondonosor, a różnice w pisowni i wymowie imienia mają swoją przyczynę w przekładach Biblii na języki takie jak hebrajski, grecki, a także polski.
Podboje Nabuchodonozora II
Nabuchodonozor zapisał się w kartach historii nie tylko ze względu na swoje nietypowe i ciekawe imię, ale również dzięki podbojom, ponieważ lata jego rządów były okresem hegemonii państwa chaldejskiego na terenie Bliskiego Wschodu. Władca nie tolerował sprzeciwu, gdy w 586 p.n.e. po zdobyciu i splądrowaniu Jerozolimy wysiedlił ówczesnego króla Jojakina i mianowania Sedecjasza na jego następcę, dowiedział się, że świeżo mianowany król nie zamierza mu się podporządkować, postanowił ponownie dokonać spustoszenia Jerozolimy.
Budownictwo Babilonu
Przede wszystkim król Nabuchodonozor II zasłynął z bycia budowniczym, który przekształcił Babilon w twierdzę. Za jego czasów panowania powstała m.in. brama Isztar, nazwa bramy pochodzi od bogini Isztar- z mitologii mezopotamskiej bogini miłości i wojny. Była to północna brama miasta, otwierająca drogę procesyjną ciągnącą się do
E- sagili (świątyni boga Marduka), trasa liczyła ok. 18 kilometrów.
Zarządził również odbudowę takich obiektów jak:
– świątynia Guli w Isin (Gula w mezopotamskiej mitologii to bogini uzdrawiania i opiekunka lekarzy)
– świątynia Urasza w Dilbat
– świątynia boga Lugal- Marada w Marad (świątynia na cześć boga Ninurta przydomek Lugal -Marad tłum. król miasta Marad)
Siódmy cud świata
Wśród siedmiu cudów świata znajdują się zbudowane na zlecenie Nabuchodonozora II wiszące ogrody królowej Seramidy. Władca Babilonu podarował ogrody swojej żonie Amytis, która po przyjeździe do Babilonu tęskniła za zielenią ojczystego kraju- Medii.
W wielu źródłach historycznych występują wzmianki z tamtego okresu, które potwierdzają rzeczywiste istnienie wiszących ogrodów. Założone były na wnoszących tarasach, które były podtrzymywane specjalną konstrukcją coraz wyższych korytarzy sklepionych kolebkowo. Ogrody zostały założone w VI lub VII wieku p.n.e., do ich nawadniania używano wody z Eufratu, która była dostarczana przez system drenów i kanałów.
