Wyraz śmieszny brzmieniowo, dzisiaj można uznać za archaiczny, używany przez osoby starsze. Posiada wiele synonimów, na przykład: kanapa, sofa, szezląg, tapczan, leżanka, otomana, łóżko ,itp.
Geneza
Jak podaje słownik, kozetka to (z francuskiego causette– pogawędka)- niewielka dwuosobowa kanapa, mająca oparcie z jednej lub z dwóch stron, wprowadzona do użytku we Francji w połowie XVIII wieku, a rozpowszechniona w XIX. W Polsce nazwa ta służy do określenia leżanki lekarskiej i pochodzi z języka rosyjskiego, bo oznacza( wąski mebel do leżenia ).
Skąd jest nam znany?
Jest on napewno znany pacjentonm gabinetów psychologicznych , a na temat kozetki i jej znaczenia w terapii powstało wiele tekstów. Pewien nowojorski psychoterapueta i fotograf, Mark Gerald, zwiedził lokalne gabinety i pokazał, że niezależnie od stylu w jakim zostaly urządzone, układ mebli jest niezmienny( kozetka stoi tak, że pacjent leży tyłem do biórka psychoterapeuty, a najczęściej twarzą do okna). Nie udowodniono jednak, że ten w pewnym sensie kultowy mebel ma jaki kolwiek wpływ na powodzenie terapii. Historia kozetki w gabinetach wiąże się ze stosowaniem hipnozy. Pacjentów hipnozowano w pozycji półleżącej. Od hipnozy zaczęto odchodzić, ale łeżanka została.
Kozetka w literaturze
Słowo to było też rozpowszechnione w literaturze polskiej, na przykład w ” Pożegnaniu z Marią” Tadeusza Borowskiego czytamy ” Otuliła się w wytarte futro, umieściła się wygodniej na kozetce i powróciła do książki”
